Ik kan het dus niet. En sterker nog, ik wíl het ook niet. Van alles wat ik in de afgelopen week heb gedaan, heeft niets mijn oprechte aandacht gekregen. En daar word ik allesbehalve blij en gelukkig van. De quote “Ik ben goed in multitasking; ik kan luisteren, negeren en vergeten op hetzelfde moment!” doemt bij me op. Voor mij is het dan ook duidelijk: het roer moet om in de komende weken.

Het gevoel van continu ‘aan’ staan kreeg volledig de overhand afgelopen week. En het meest bizarre is: dit gebeurde gewoon in mijn eigen vertrouwde thuisomgeving. Mijn thuisomgeving die plotseling niet meer zo vertrouwd voelt. Want mijn thuisomgeving is nu ook mijn werkomgeving, de werkomgeving van mijn partner en tevens de schoolomgeving voor de kinderen. Weg werk-privébalans!

De eerste ‘quarantaineweek’ sta ik dan ook op de overlevingsstand met een doorlopend innerlijk conflict. Er gaat van alles door mijn hoofd:

  • Hoe kan ik mijn werk goed blijven doen vanuit thuis?
  • Kan ik wel voldoende uren maken als ik er ook voor de kinderen wil zijn?
  • Hoe bouw ik ‘me time’ in als ik mijn man én kinderen 24/7 om me heen heb?
  • Hoe kan ik mijn kinderen begeleiden (ik ben tenslotte geen juf en ik moet overdag toch ook gewoon werken)?
  • Hoe blijf ik in verbinding met mijn dierbare familie, vrienden en collega’s in deze bizarre tijden?
  • Wat gaat er nog allemaal op ons afkomen? Op korte termijn, maar vooral ook op lange termijn?
  • Is er nog nieuws (ik heb echt nog nooit zoveel op de apps van NOS en ED gekeken als deze week)

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik beleef deze periode met pieken en dalen en ik heb besloten me daarbij neer te leggen. We zitten tenslotte momenteel allemaal in hetzelfde schuitje. Ik heb echter wel heel sterk de behoefte om dit gevoel te delen, om mijn ervaringen te delen. Dat doe ik dan ook en het helpt me enorm. De appjes met vriend(inn)en, het dagelijkse (video)overleg met ons team en de gesprekken aan tafel met man en kinderen helpen mij om alles te blijven relativeren. Het feit dat we momenteel allemaal hetzelfde meemaken maakt de drempel minder hoog om je hart te luchten over datgene wat jou dwarszit in deze hele situatie.

En dat dit voor iedereen toch net weer anders is of voelt, blijkt wel uit de gesprekken die ik deze week heb gevoerd. Waar de één zich zorgen maakt over het feit ze haar functie nog niet lang uitvoert en het gevoel heeft niet zelfstandig op afstand te kunnen werken, heeft de ander het meeste moeite met dat haar ‘me time’ nu is afgenomen. Verschillende dilemma’s, maar dilemma’s zijn er genoeg in dit coronatijdperk, dat is in ieder geval zeker.

Zorg dus goed voor elkaar en pas goed op jezelf en de mensen om je heen. Dat heb ik de laatste dagen veel voorbij zien en horen komen. Ik stel voor dat we dat ook doen met z’n allen! En voor mijn gevoel begint dat al met open zijn over datgene waar jij mee zit of waar je hulp bij kunt gebruiken. Het geeft de ander inzichten én de mogelijkheid om een helpende hand (of luisterend oor) te bieden daar waar nodig. Dat vat ik voor mezelf samen als oprechte aandacht, voor jezelf en elkaar.

Ik spreek dan ook met mezelf af dat ik alles wat ik doe de komende weken, met oprechte aandacht ga doen. Of dat nu is in mijn rol als hulpjuf, als vriendin of als medewerker. Pas met echte aandacht kan ik de diversiteit aan rollen goed uitvoeren.

En dat komt goed uit, want multitasken is schijnbaar toch niet echt mijn ding.